Η παγκόσμια αλλαγή

Η παγκόσμια αλλαγή

Του Νικόλα Γ. Ταμπακόπουλου*


* Ο Νικόλας Ταμπακόπουλος είναι Δικηγόρος Αθηνών, Ιδιοκτήτης του δικηγορικού γραφείου «ΤΒΚ & Partners», μέλος της Διεθνούς Ένωσης Διαπραγματευτών Πετρελαίου ( US, Texas), Eπισκέπτης Λέκτορας Πολυτεχνείου Κρήτης και βασικός μέτοχος της «TBK Media Group & Communications IKE»....


* Tο άρθρο δημοσιεύτηκε στην Free press "Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ"


Παρακολουθώντας τον διεθνή Τύπο διαπιστώνω πως παραδοσιακά ΜΜΕ, παγκοσμίου κύρους και εμβέλειας, αναφέρονται συχνά στο τέλος της ΕΕ και της διεθνούς σκηνής,όπως τουλάχιστον την έχουμε γνωρίσει ως τώρα. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι, άραγε, αυτή η διαπίστωση; ...




Προφανώς υπάρχουν μεγάλες δόσεις αλήθειας, αν και ο παραδοσιακός διεθνής Τύπος εκτιμά ότι πίσω από τις τεκτονικές αλλαγές που αναδεικνύονται μέσα από την δραματικήμείωση του κύρους της Γερμανίδας καγκελαρίου, Μέρκελ, αλλά και το «φυλλορρόημα» των πολιτικών του Ομπάμα και της Κλίντον κρύβονται σενάρια συνωμοσίας. Σενάριαπου εμπλέκουν το εβραϊκό, ρωσικό και αμερικανικό βαθύ κράτος.



Υπό αυτές τις συνθήκες, δράττομαι της ευκαιρίας να καταθέσω το δικό μου σκεπτικό, και με γνώμονα τους αριθμούς και τη λογική να συμβάλλω ώστε να γίνει κατανοητή ηεπερχόμενη παγκόσμια αλλαγή.



Η Ενωμένη Ευρώπη δημιουργήθηκε πάνω στις στάχτες δύο καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων. Στόχος των πατέρων της ήταν να αποσοβηθεί ένας νέος πόλεμος στο μέλλονκαι οι κοινωνίες των πολιτών να συνυπάρξουν ειρηνικά, αποτρέποντας την επιστροφή της «πολεμοχαρούς» Γερμανίας στο προσκήνιο. Ας μην ξεχνάμε τη μεγάλη ευθύνη τηςχώρας αυτής στους πολέμους και το φασιστικό φίδι που επωάστηκε στους κόλπους της !



Πόσο κοντά σε αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο βρέθηκε η Ευρώπη ;



Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και προφανώς καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, οι κοινωνίες ευημερούσαν, κυρίως όμως είχαν αρχίσει να αισθάνονται μέλη μιαςμεγάλης οικογένειας. Το χρήμα έρρεε προς τις κυβερνήσεις και τους πολίτες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονταν σε άνθηση, οι φόροι στις εισαγωγές και τις εξαγωγέςκινούνταν σε λογικά επίπεδα και το κάθε κράτος - μέλος ήλεγχε την οικονομική πολιτική του. Παράλληλα η ΕΕ ασκούσε διακριτικό έλεγχο. Εν ολίγοις οι προοπτικές ήτανθαυμάσιες μέχρι που… κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και η Βόννη (τότε) δρομολόγησε την ένωση των δύο γερμανικών κρατών. Πολλοί θα θυμούνται ίσως μια κουβέντα τηςΘάτσερ ότι «Η ένωση των δύο Γερμανιών είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη»!

Και μάλλον συνέβη. Ήταν Οκτώβριος του 1990 όταν οι δύο Γερμανίες ενώθηκαν και μερικά χρόνια αργότερα ζήσαμε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, μεπρωτοστατούντες τους Γερμανούς υπό τον υπουργό Εξωτερικών και αρχιτέκτονα της γερμανικής επανένωσης, Χανς Ντίντριχ Γκένσερ. Η Γερμανία «οδήγησε» τη διαδικασίααναγνωρίσεων των κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, την επιβολή κυρώσεων κατά των Σέρβων, εκβίασε τις γνωμοδοτήσεις της επιτροπής Μπατεντέρ για τη μετατροπή τωνσυνόρων της ομοσπονδίας σε διεθνή… και η υπόθεση τελείωσε εκεί...



Τα «απόνερα» της απόφασης της Γερμανίας να διαμελιστεί η Γιουγκοσλαβία, το κράτος - σύμβολο ανάμεσα σε Μόσχα και Βερολίνο, ζούμε σήμερα. Το «Μακεδονικό»προωθείται πρωτίστως με τις γερμανικές πλάτες που θέλουν τη δημιουργία κράτους - σφήνα ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και υπό ρωσική επιρροή Βουλγαρία. Ένα εξαιρετικόβιβλίο, σχεδόν προφητικό, γράφηκε προ ετών (1996) από τον διακεκριμένο δημοσιογράφο Γιώργο Δελαστίκ με τίτλο «Το τέλος των Βαλκανίων». Αν το έχετε στη βιβλιοθήκησας, ρίξτε του ξανά μια ματιά και θα με θυμηθείτε.



Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία δεν ξεπέρασε ποτέ την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Ούτε μπορεί να ξεπεράσει εύκολα τη σημερινή Ρωσία που προχωράει μπροστά με υψηλέςταχύτητες. Υπό αυτές τις συνθήκες η Γερμανία γίνεται προβληματική όταν ηγείται μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς μπορεί έτσι να πετύχει το ευρώ; Πώς μπορεί η ίδια η Ευρώπηνα κινηθεί προς τα εμπρός σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;



Η σημερινή εικόνα της ΕΕ, το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε και το ευρώ



Οι ευρωπαίοι ηγέτες, έγραφαν προ εβδομάδων οι New York Times, ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν την Ευρώπη από την κορυφή προς τα κάτω. Ωστόσο, η κρίσητου 2008 προέκυψε όταν το έργο τους είχε ολοκληρωθεί μόνο κατά το ήμισυ. Η τεράστια κρίση του ευρώ άλλαξε το σκηνικό και αποκάλυψε τις πολιτικές ρωγμές τουευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η δυσάρεστη εικόνα ενισχύθηκε από την έκρηξη της ισλαμικής τρομοκρατίας, που εξελίχθηκε σε απειλή. Για το λόγο αυτό, πολλοί Ευρωπαίοιστράφηκαν στην εθνική τους ταυτότητα. Όμως όσο περισσότεροι άνθρωποι αγκάλιασαν την εθνική ταυτότητά τους, τόσο περισσότερο έφταναν να δυσπιστούν απέναντι στηνΕυρωπαϊκή Ένωση και απέναντι σε όποιον εντός των συνόρων τους αντιλαμβάνονται ως ξένο.

Σε αυτήν ακριβώς τη διαδρομή βρέθηκε το δίδυμο Μέρκελ -Σόιμπλε που ενσαρκώνει τη σύγχρονη εκδοχή της προτεσταντικής πολιτκής ηθικής και σε αυτό θα χρεωθεί τυχόνκαταστροφή της Ευρώπης. Η Γερμανία είναι αυτή που εξέθρεψε τον λαϊκισμό μέσα από τις πολιτικές λιτότητας, τις πολιτικές των πλεονασμάτων και της δημοσιονομικήςευταξίας προς όλους τους εταίρους της ΕΕ.

Ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος δεν έχει καμιά αμφιβολία: «Πάμε για φούντο», αποφαίνεται. Ανεξάρτητα με το αν ο Σόρος και οι κατά καιρούς Κασσάνδρες τηςκαταστροφής θα επαληθευτούν, το γεγονός είναι ότι λανθασμένοι χειρισμοί των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ – κυρίως δε της γερμανικής ελίτ – έχουν προκαλέσει έντονηδυσανεξία στους Ευρωπαίους. «Με το να θέλεις να μετατρέψεις τους Έλληνες σε πρώσους προτεστάντες, με το να τους δείχνεις με το δάκτυλο και να στέλνεις γραφειοκράτεςαπό τη Βαυαρία για να αναμορφώσουν τη διοίκηση, δεν επιτυγχάνεις σπουδαία πράγματα. Είναι ένα τεράστιο λάθος και ισχύει για όλη την Ευρώπη», είχε δηλώσει παλιότερα οπρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ.

Τώρα, στον γερμανικό αντιεκπαιδευτικό διδακτισμό προστέθηκαν η προσφυγική κρίση και οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές που ανέδειξαν τις πολιτισμικές διαφορές τωνΕυρωπαίων. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η Ευρώπη να βρίσκεται αντιμέτωπη με υπαρξιακά προβλήματα, έχοντας επωμιστεί το βάρος ενός σοβαρά αμφισβητούμενουνομίσματος, του ευρώ.

Το ευρώ είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτό ειπώθηκε πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, όταν είχε προταθεί επίσημα για πρώτη φορά η δημιουργία κοινού νομίσματος.Προφητείες περί επερχόμενης καταστροφής γίνονται σταθερά έκτοτε.

Τα εκλογικά σώματα ήταν υπερβολικά εθνικά για να αποδεχτούν τον έλεγχο των δημοσιονομικών τους από μια κεντρική αρχή. Η ανεπαρκής πολιτική προετοιμασία οδήγησε σεκακές επιλογές στην οικονομία και δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές παρά μόνο η επίπονη διάλυση του ευρώ. Η ιστορική προοπτική του είναι περιορισμένη. Τα μέτρα πουέχουν ληφθεί μετά την κρίση δεν επαρκούν ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση του ευρώ. Αν εκδηλωθεί σύντομα η επόμενη κρίση, πολιτικοί και ΕΚΤ θα αναγκαστούν να βρουνβιαστικά μια λύση.



Οι έννοιες και οι γραφειοκράτες



Λίγο μετά τη σύνοδο Κορυφής των G7 στον Καναδά - η φωτογραφία με την σχεδόν εξαγριωμένη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ που άφηνε να εννοηθεί ότι Αμερικανόςπρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ήταν απομονωμένος (ήταν, όντως;) έκανε το γύρο του κόσμου - το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel μίλησε για το τέλος της παλαιάς Γερμανίας, ενώη αυστριακή Die Presse έγραψε ότι η γερμανική κρίση απειλεί πλέον όλη την Ευρώπη.



Αλλά πέραν αυτών, η ευρωπαϊκή εικόνα είναι φθίνουσα. Η Τσεχία αποσύνδεσε την κορώνα της από το ευρώ. Η Ιταλία ακολουθεί τη δική της πορεία μετά τις πρόσφατεςεκλογές. Οι ηγέτες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας πηγαινοέρχονται στις ΗΠΑ. Η Βρετανία κινείται στα όρια ενός soft Brexit και πάντως παίρνει αποστάσεις από την ΕΕ. ΗΠολωνία προκαλεί τις Βρυξέλλες με τις μεταρρυθμίσεις στο δικαστικό σύστημα, ενώ τέλος, η Ουγγαρία με τον Βίκτορ Ορμπάν επικεφαλής, απειλεί να τινάξει στον αέρα τηνοποιαδήποτε προτεινόμενη πολιτική για το Μεταναστευτικό.



Θάνατος ή μήπως αναγέννηση της Ευρώπης ;



Οι θιασώτες του παλαιού συστήματος αφήνουν τη Γερμανία να ταυτίζεται με την ΕΕ, παρ’ ότι η πολιτική της παραμένει αναλλοίωτη. Τι μέλλει γενέσθαι; Θα ζήσουμε το«θάνατο» της Ευρώπης; Γιατί όχι την αναγέννησή της ;



Η Ευρώπη επέζησε μεταπολεμικά σε σημαντικό βαθμό από αμερικανικά κεφάλαια. Στόχος ιστορικά της Ουάσιγκτον ήταν να ανακοπεί η πορεία της Γερμανίας και ναεξαλειφθούν οι χίμαιρες που κουβαλούσε. Έτσι, είδαμε μια Ευρώπη μετά τη δεκαετία του ‘50 έως το 2000 να ζει την καλύτερη της εποχή, περήφανη, ανεξάρτητη και σίγουρα μεσαφές κοινωνικό πρόσωπο. (Κάτι βεβαίως που οφειλόταν στην προσπάθεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να μειώσουν τη δύναμη των κομμουνιστικών κομμάτων πουπροέβαλαν το «κοινωνικό» κράτος της ΕΣΣΔ ως πρότυπο)



Έκτοτε παρήλθαν χρόνοι μεστοί γεγονότων. Πώς επομένως οι θιασώτες του παλαιού συστήματος ομιλούν για «κλειστά σύνορα», «έθνη-κράτη» και «ανωμαλία στην ΕΕ»;Μήπως τελικά βρισκόμαστε μπροστά στο επώδυνο τέλος της ανωμαλίας που ονομάζεται «γραφειοκράτες» των Βρυξελλών και Γερμανία ;





Λαϊκισμός και δημοκρατία



Ο ευρωπαϊκός Τύπος καταναλώνει σελίδες επί σελίδων με αναφορές στον λαϊκισμό της Ιταλίας και πώς αυτός εξαπλώνεται στην Ευρώπη. Κι εγώ διερωτώμαι γιατί είναιλαϊκισμός και όχι δημοκρατία να εκφράζεται το εκλογικό σώμα όπως νομίζει; Γιατί να κρίνονται οι κοινωνίες και όχι αυτοί που τις οδήγησαν σε τέτοιες λύσεις; Γιατί είναιλαϊκιστής ο Έλληνας που θέλει κλειστά σύνορα και ρεαλιστική πολιτική ανάπτυξης; Και όχι αντιδημοκράτης και επικίνδυνος για την ΕΕ αυτός που επί οκτώ χρόνια συντηρεί μιακρίση που θα’ πρεπε να έχει προ καιρού τελειώσει και καταβαραθρώνει τους θεσμούς; Γιατί δηλαδή θεωρείται παράλογο να αντικατασταθεί αυτός ο αντιδημοκράτης ;



Με λίγα λόγια, το παλιό σύστημα μάχεται τη λογική. Γιατί; Γιατί οι ελίτ είχαν μάθει σε μια πολιτική με σακίδιο, χαμόγελα, ποδήλατο και συζητήσεις επί συζητήσεων. Αναλύσειςχωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με τι σκοπό; Μα την προώθηση των συμφερόντων τους



Διολου τυχαίο το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ντόναλντ Τραμπ σαρώνει στις δημοσκοπήσεις. Διόλου τυχαίες οι φήμες ότι πίσω από τις χρηματοδοτήσεις του Ιράνβρίσκονται ιδρύματα και άνθρωποι της περιόδου Κλίντον και Ομπάμα.



Ας μην κρυβόμαστε. Ο ανθρωπισμός είναι ωραίος στα λόγια. Ιδιαίτερα όταν κάποιος ζει σε ωραίες βίλες, παίρνει χορηγίες από τα κράτη προέλευσης των μεταναστών καιεμπλέκεται σε διάφορες ΜΚΟ. Δεν είναι τυχαίο ότι η νέα ιταλική κυβέρνηση βάλει κατά των ΜΚΟ, παρ’ ότι δεν είναι όλες εμπλεκόμενες σε βρώμικα παιγνίδια. Οι παλαιοίθιασώτες μάχονται για την τιμή των όπλων. Παντού ανευρίσκονται δήθεν δημοκράτες που θέλουν ανοικτά σύνορα και αλληλεγγύη. Πίσω όμως από τον …ανθρωπισμό τουςκρύβονται στρατόπεδα ψυχών, άνθρωποι στοιβαγμένοι σε πλοία, μήπως ως άλλα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί δεν θα μπορούσαν να προστατεύονταιαποτελεσματικά τα σύνορα; Οι ελίτ είναι ασφαλείς στα γραφεία τους, άρα, τί θα μπορούσαμε να πούμε για όλο αυτό το σκηνικό ; Μα προφανώς follow the money!



Οικονομία: Η αλήθεια σε αριθμούς



Επί μια δεκαετία, η Ε.Ε. παλεύει με την κρίση της Ελλάδας. Όπως σε κάθε παρακμάζουσα δύναμη, οι τύποι έχουν σημασία. Τους νοιάζει αν αυτό που μας επιβλήθηκε θα τοπούμε τρόικα, μετα-μνημόνιο, θεσμούς, επιτήρηση ή όπως άλλως αποφασίσουν στις Βρυξέλλες μεταξύ ουισκιού και συναντήσεων με γερμανικά λόμπι πίσω από κλειστέςπόρτες.



Η περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσε να θεωρηθεί παταγώδης αποτυχία, αν μάλιστα συνδεθεί με το μέλλον της Ευρώπης. Τι λάθος έκανε η Ελλάδα; Ίσως ότι αφήσαμε ναμας ελέγχουν δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν πλέον τον εαυτό τους. Σ’ αυτό το σκέλος ευθύνονται όλοι οι δημοσιολόγοι που σήμερα θρηνούν πάνω από τα αποκαΐδιατης Ευρώπης, όταν την κρίσιμη διετία 2010-2012 προώθησαν το μοτίβο περί ισχυρής Γερμανίας, καλών γραφειοκρατών και «ισχυρού ευρώ»



Να μην ξεχνάμε το μοτίβο του ανήθικου Έλληνα και των ηθικών Γερμανών που έχουν λαδώσει όλες τις πολυεθνικές και κρατικές επιχειρήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι ίδιοιθα έπρεπε να αναρωτηθούν το 2010: «Τι λέμε στον κόσμο»; Απλή ανάγνωση του πρώτου μνημονίου από έναν που έχει στοιχειώδη γνώση οικονομικών, εύκολα θα οδηγούσε σε όσα ζούμε σήμερα.



Η Ελλάδα βρίσκεται στο λάθος μέρος της Ιστορίας. Θυσιάστηκε για ένα κοινό νόμισμα που εμπορικά δεν υπολογίζει σχεδόν κανείς και μια ενωμένη Ευρώπη που στην πράξη δενυπάρχει.



Πίσω από τη σκηνή παλέψαμε όλοι μαζί με αιματηρές θυσίες για μια ισχυρή Γερμανία. Ήταν μια γεωστρατηγική επιλογή. Ίσως αν έβγαινε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Δεν βγήκε όμως.



Προφανώς λάθος μας και αυτό. Όμως όταν η Μέρκελ δεν μπορεί να κυβερνήσει και οι γερμανικές τράπεζες κάθονται σε τρισεκατομύρια ευρώ τοξικά ομόλογα; Όταν ταυποβρύχια και οι γερμανικοί εξοπλισμοί έχουν κάκιστη φήμη και οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες κλυδωνίζονται με σκάνδαλα και τα στελέχη τους αντιμετωπίζουν ακόμηκαι την φυλάκιση; Τι λέτε εσείς να ακολουθήσει;



Ο Τραμπ, ο Πούτιν και οι άλλοι….



Ενώ η Ευρώπη ακόμη συζητάει για το ελληνικό πρόγραμμα (οκτώ χρόνια τώρα, οποία ανικανότης…) οι άλλες χώρες προχωρούν με χίλια.



Στο Ισραήλ ο «κακός» Νετανιάχου απολαμβάνει μεγάλης αποδοχής από τους πολίτες. Η ανεργία έχει πέσει, οι εξαγωγές έχουν αυξηθεί, το κόστος δανεισμού έχει μειωθεί καιπλέον είναι η νέα δύναμη στη Μ. Ανατολή.



Ο «ακραίος Τραμπ», απολαμβάνει την αγάπη του κόσμου που διοργανώνει πορείες κατά δικαστών, οι οποίοι μπλοκάρουν νομοσχέδια, υποκινούμενοι από τουςΔημοκρατικούς. Η Αμερικανική οικονομία καλπάζει, οι επιχειρήσεις δανείζονται με φθηνό επιτόκιο, το αμερικανικό χρηματιστήριο είναι σε επίπεδα 2000, καταγράφονταςσυνέχεια ιστορικά υψηλά. Την ίδια στιγμή η ανεργία έχει μειωθεί σε επίπεδα 2000, ενώ ο «κακός» Τραμπ που «ταρακουνάει το παγκόσμιο σύστημα», έχει δημιουργήσει 1,5εκατομμύριο καινούριες θέσεις εργασίας.



Στη γειτονική μας Ιταλία, ο κόσμος κατά 70% αποδέχεται τη μεταναστευτική πολιτική, ενώ ο Κόντε ήδη βρίσκεται σε μυστικές διαβουλεύσεις για να διευθετηθεί το ιταλικόχρέος χωρίς λιτότητα.



Εν ολίγοις, ό,τι εμείς παλεύουμε με αιματηρές θυσίες, θα το πετύχει η Ιταλία με ανάπτυξη, με μειώσεις μισθών σε δημοσίους υπαλλήλους και λογικό νοικοκύρεμα του κράτους.Μάλιστα απαιτεί φθηνό δανεισμό για τις ιταλικές επιχειρήσεις.

Η Βρετανία από την άλλη; Το Ηνωμένο Βασίλειο θα «πεινούσε» γραφόταν. Όμως

το Ηνωμένο Βασίλειο απολαμβάνει τον υψηλότερο καταναλωτικό δείκτη τις τελευταίες δεκαετίες, έχει ανάπτυξη, ανοίγουν συνεχώς καινοτόμες επιχειρήσεις, ενώ η αγοράακινήτων έχει αναθερμανθεί.



Τέλος, στη Ρωσία του «δικτάτορα» Πούτιν, η ανεργία έχει μειωθεί, βιομηχανίες ξεπηδούν συνέχεια, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αυξάνονται θωρακίζοντας τους Ρώσους και ηΡωσία έχει συνάψει εμπορικές συμφωνίες εκατοντάδων δισεκατομμυρίων με Κίνα, Αυστραλία και Ιαπωνία. Το τηλέφωνο του Ρώσου Προέδρου χτυπάει συνεχώς από στελέχηστις Βρυξέλλες και ηγέτες της Ε.Ε. σε εβδομαδιαία βάση.



Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: Η Ευρώπη είναι απομονωμένη. Και όσο είναι δεμένη στο άρμα των Γερμανών, θα βυθίζεται. Δεν έχουν την λογική των επιχειρήσεων καιτης ελεύθερης αγοράς που διαφημίζουν, δλδ της ανάπτυξης και του «win win”.



Εξάγουν ενωμένη Ευρώπη αν και η μόνη συγκολλητική ουσία που έχουν με την Ευρώπη είναι το όφελος τους από αυτήν. To αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μια αδύναμηΓερμανία (που για τρίτη φορά πίστεψε πως θα μπορούσε να γίνει υπερδύναμη) και μια Ευρώπη που κανείς δεν υπολογίζει ως οικονομική οντότητα.



Η παρακάτω ιστορία είναι ενδεικτική:



Η ιδιότητά μου είναι δικηγόρος. Ως μέλος της Ένωσης Διαπραγματευτών Πετρελαίου είχα συμμετάσχει προ διετίας σε ένα ενδιαφέρον συνέδριο στην Αφρική. Ως Ευρωπαίοςπολίτης είχα μια συγκεκριμένη εικόνα για τη διεθνή σκηνή. Τότε κορυφαίοι μάνατζερ πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στον χώρο της ενέργειας με περιπαικτικό ύφοςμιλούσαν για τη γερμανική Ευρώπη.



Χαρακτηριστικά μου έλεγαν «μα είναι δυνατόν με γερμανικά ανεμιστηράκια να νομίζουν πως μπορεί η Ευρώπη να έχει ενεργειακή επάρκεια;» . Αναφέρονταν στην πράσινηανάπτυξη της Siemens και των γερμανικών πολυεθνικών. Την θυμάστε αυτήν την Ευρώπη; Του χαμογελαστού Ομπάμα και του ΓΑΠ; Που μιλούσαν για «πράσινη Ευρώπη»κάνοντας ποδήλατο και φορώντας κολλάν …εκγύμνασης των γλουτών; Τότε ένας κορυφαίος CEO ενός ενεργειακού κολοσσού μου είπε: «Νικόλα, η Ευρώπη είναι μια ΓηραιάΚυρία με προβληματικό παρόν και αβέβαιο μέλλον». Τότε, δεν υπήρχε Τραμπ. Δεν υπήρχε ισχυρός Πούτιν. Τον Νετανιάχου τον είχαμε στο μυαλό μας ως έναν πολεμοχαρή ηγέτη.Οι άνθρωποι της αγοράς έχουν και θα έχουν πάντα μια γρήγορη, διαφορετική, αντισυμβατική ματιά στα γεγονότα.



Συμπέρασμα



Όσο η Ευρώπη δεν βλέπει τις κοινωνίες, τις επιχειρήσεις και την δημοκρατία σαν εργαλείο (προς το παρόν ας εξαιρεθεί ο Εμμανουέλ Μακρόν), αλλά σαν πρόβλημα, τόσο θαβυθίζεται με απρόβλεπτες εξελίξεις. Και τα πράγματα θα διολισθαίνουν στο χειρότερο, όσο οι δημοσιολογούντες δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και πολιτικοί εκφράζουν τηγερμανική θέση και δεν παραδέχονται το στοιχειώδες λάθος τους ότι στήριξαν τη γερμανική Ευρώπη, μια Ευρώπη προβληματική, μια Ευρώπη μνημονίων τα πράγματα θαπηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.



Εκείνοι που αντιμάχονται τη λογική, το αποτέλεσμα πάντα θα τους φαίνεται παράλογο. Και πάντα θα τρέχουν ασθμαίνοντας να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν τιςαλλαγές. Η αλλαγή όμως ήρθε, είναι εδώ για να μείνει. Τουλάχιστον για έναν πλήρη κεϋνσιανό οικονομικό κύκλο. Δεν είναι «μπόρα», δεν είναι «καταιγίδα». Είναι η νέα τάξη,σίγουρα πιο ανθρώπινη και λογική από την προηγούμενη.



Από την ανωτέρω άποψη ίσως θεωρήσετε πως δεν επιθυμώ την Ευρώπη. Αντιθέτως, είμαι περισσότερο Ευρωπαίος από όσους (υποτίθεται) εκπροσωπούν την Ευρώπη.Πιστεύω σε μια Ευρώπη της ανάπτυξης, του κράτους δικαίου, που σέβεται την πατρίδα κάθε μέλους της.

Δεν πιστεύω την Ευρώπη των γερμανικών πολυεθνικών, της έλλειψης δημοκρατίας, της λιτότητας και της παρακμής.

Όλοι (φαντάζομαι) θέλουμε την Ευρώπη του Μιτεράν και του Καραμανλή. Η λύση είναι μία για αυτή την Ευρώπη: Η απομόνωση, η οικονομική εξασθένηση των Γερμανών καιγιατί όχι μακροπρόθεσμα και ο διαμελισμός κρατιδίων στα ανατολικά της Γερμανίας;

Συντονισθείτε…