«Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη; Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο.»
Είναι τα λόγια του Ζακ Κωστόπουλου, του ανθρώπου... που βρήκε τραγικό θάνατο μετά από απόπειρα ληστείας, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, σε κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, που είχε ως κατάληξη τον άγριο ξυλοδαρμό του από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και έναν ακόμη άνδρα.
Άνθρωπος δραστήριος, ενεργός και πολιτικοποιημένος, ακτιβιστής της LGBTQ κοινότητας, σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε μιλήσει για την απάθεια, που ίσως -θα φανεί από το ιατροδικαστικό πόρισμα- να απέβη μοιραία για τον ίδιον, όταν δεχόταν αλλεπάλληλες κλωτσιές στο πρόσωπο, ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά, με αρκετά άτομα να κοιτάνε μέχρι την παρέμβαση ενός ανθρώπου που σταμάτησε τους επιτιθέμενους.
Στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο 3pointmagazine σημείωνε μεταξύ άλλων, απαντώντας στην ερώτηση «πόσο εύκολο στην κοινωνία που ζούμε είναι να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό που θες;», αναφερόμενος σε επίθεση που είχε δεχτεί:
"Δεν είναι εύκολο. Από τη μια σίγουρα υπάρχει μια εξέλιξη, έχουν γίνει βήματα τουλάχιστον σε νομικό πλαίσιο, σύμφωνο συμβίωσης, αντιρατσιστικούς νόμους κ.λπ., από την άλλη όμως ακόμα στα ΜΜΕ ακούμε ομοφοβικές δηλώσεις σα να μην τρέχει τίποτα. Ακόμα στο δρόμο κινδυνεύεις αν κουνιέσαι λίγο παραπάνω ή βάφεσαι ή είσαι εμφανώς γκέι, τρανς ή λεσβία. Οπότε καλοί οι νόμοι, χρειάζονται, αλλά από άποψη κοινωνίας και καθημερινότητας νομίζω εκεί έχουμε πάρα πολλή δουλειά να κάνουμε. Επίσης στις δύο τελευταίες επιθέσεις κατά της σωματικής μου ακεραιότητας που δέχτηκα, το στενάχωρο για μένα είναι ότι βρίσκεσαι ανάμεσα και σε άλλο κόσμο ο οποίος δεν αντιδρά. Δηλαδή για μένα εάν με ρωτούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία επειδή οι φασίστες δε θα πάψουν να είναι φασίστες, οι υπόλοιποι, τι κάνουμε; Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη; Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, την επίθεση που δέχτηκα ως περιστατικό όταν το έγραψα, στο Facebook είχα θεωρητική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Όμως σκεφτόμουν από όλους εσάς όταν το βλέπετε στο δρόμο, γιατί δεν κάνετε κάτι;
Τι πιστεύεις ότι φταίει για την «απάθεια» του κόσμου;
Σίγουρα μπορεί να είναι φόβος, έχουμε μάθει να είμαστε αδιάφοροι, έχουμε λίγο τη νοοτροπία του «δεν μπλέκω». Αλλά θα έπρεπε γιατί αύριο μπορεί να τύχει σε σένα, στο παιδί σου, στο φίλο σου και εκεί φαντάζομαι θα ήθελες κάποιος να είχε βοηθήσει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου