«Πώς γίνεται σε όλες τις επιδημίες, στους πολέμους η τέχνη, ο πολιτισμός δεν κρύφτηκε, δεν αγνοήθηκε, δεν αναφέρθηκε έστω και σαν παρηγοριά στις γενιές που θα ακολουθούσαν»
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου βλέποντας τα μέτρα της κυβέρνησης για τον κορονοϊό και τη θέση που δίνει στον πολιτισμό θέλησε να γράψει δύο λόγια στο facebook.
«Με λύπη μου είδα, ότι η τέχνη, ο πολιτισμός, δεν αναφέρεται σε καμία πρόβλεψη για το μέλλον. Νιώθω σαν να μην υπάρχει στη χώρα, στο τόπο του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη. Η τέχνη πλέον απαξιώνεται και σαν συζήτηση ακόμα. Στο ερειπωμένο κτίριο του υπουργείου πολιτισμού, φαντάζομαι φωλιάζουν νυχτερίδες και αράχνες. Σε μια παλιά λιθογραφία της Αθήνας του 1840 οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους χωρίς προορισμό, έτρωγαν και κοιμόντουσαν και αυτό ήταν όλο.
Με στοίχειωσε. Αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται σε όλες τις επιδημίες, στους πολέμους η τέχνη, ο πολιτισμός δεν κρύφτηκε, δεν αγνοήθηκε, δεν αναφέρθηκε έστω και σαν παρηγοριά στις γενιές που θα ακολουθούσαν. Εδώ τι έγινε, έχασε το δρόμο της;
Σέβομαι απόλυτα τη σοβαρότητα της παρούσας κατάστασης, σέβομαι το πόνο αυτών που υποφέρουν, σέβομαι και τα άλλα επαγγέλματα, σέβομαι και λυπάμαι τις ζωές που χάθηκαν, σέβομαι ακόμα και το φόβο των υπευθύνων. Όμως ας σεβαστούν και εκείνοι την αγωνία της τέχνης, που θέλει να πάρει μια μικρή ανάσα. Να δηλώσει την ύπαρξη της, στο τόπο που γεννήθηκε. Την τέχνη του θεάτρου που σεβάστηκε και σέβεται τη παρούσα δύσκολη κατάσταση, παίρνοντας όλα τα μέτρα που της όρισαν με απόλυτο σεβασμό, μη δίνοντας καμιά αφορμή καμιά αιτία. Αν μας αγαπά και μας σέβεται όλος ο πλανήτης, είναι ο αρχέγονος πολιτισμός μας που έχει εμπνεύσει όλη την ανθρωπότητα. Είναι ντροπή να τον κρύβουμε, να τον αγνοούμε, να μην υπάρχει σε καμιά αναφορά μας, σαν κάτι μη απαραίτητο. Αυτή η χώρα θα σκοτεινιάσει με αυτό τον τρόπο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου