Service στους βιομηχάνους η εξαήμερη εργασία: Μισθωτοί-σκλάβοι έξι ημερών με εντολή Κυριάκου – Αδωνη

Η κυβέρνηση επιβάλλει υποχρεωτική απασχόληση εφόσον το θελήσει ο εργοδότης

Ποιος μισθωτός ενώ έχει προσληφθεί για πενθήμερη εργασία δεν έχει εργαστεί Σάββατο ή Κυριακή; Είναι προφανές για όποιον έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ότι η εξαήμερη ή και επταήμερη εργασία κατά παρέκκλιση της πενθήμερης είναι θεσμοθετημένη εδώ και πολλές δεκαετίες. Οσον αφορά δε τη σαββατιάτικη απασχόληση, ο μνημονιακός νόμος 3846/2010 στο άρθρο 8 ορίζει ότι η αμοιβή είναι το καταβαλλόμενο ημερομίσθιο προσαυξημένο κατά 30%. Αλλωστε το βασικό είναι η εβδομάδα των 40 ωρών που μπορεί να κατανέμεται είτε σε πέντε ημέρες (οκτάωρο) είτε σε έξι (έξι ώρες και 40 λεπτά).
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η εξαήμερη ή επταήμερη εργασία και μάλιστα στις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας που λειτουργούν συνεχώς ή αυτές που δεν είναι από τη φύση τους συνεχούς λειτουργίας αλλά δουλεύουνε με σύστημα τεσσάρων βαρδιών. Γιατί λοιπόν ο… μπάτλερ των μεγάλων συμφερόντων Κυριάκος Μητσοτάκης με τη συνεπικουρία του Αδωνη Γεωργιάδη αφιέρωσαν τρία άρθρα στον πρόσφατο νόμο που τέθηκε σε ισχύ πριν από περίπου έξι μήνες (ν. 5053/2023) προκειμένου να περιγράψουν μια ήδη θεσμοθετημένη διαδικασία, όπως είναι η σαββατιάτικη και η κυριακάτικη απασχόληση;
Σκάσε και δούλευε

Οπως εύκολα προκύπτει, τέτοιες επιχειρήσεις είναι αυτές που απασχολούν μεγάλο αριθμό προσωπικού. Σε αυτές τις επιχειρήσεις κατά μεγάλη πλειονότητα υφίστανται και εργατικά συνδικάτα. Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία που ισχύει ήδη από το 1990 (άρθρο 40 ν. 1892/1990) θα πρέπει ο μισθωτός να συγκατατίθεται στην εξαήμερη ή επταήμερη απασχόληση. Συνεπώς η συμμετοχή εργαζομένου μέχρι να επέμβουν οι Μητσοτάκης και Γεωργιάδης ήταν προαιρετική. Κατ’ ουσία προβλεπόταν ατομική συμφωνία μισθωτού – εργοδότη. Ωστόσο η ύπαρξη συνδικάτου εντός της επιχείρησης ενδυνάμωνε τον εργαζόμενο ώστε να αρνηθεί, αν η προσωπική του ζωή (παιδιά, ελεύθερος χρόνος) είχε γι’ αυτόν υπέρτερη σημασία σε σχέση με την πρόσθετη αμοιβή.

Πλέον η εργασία είναι υποχρεωτική αν το θελήσει ο εργοδότης. Συγκεκριμένα, ο ν. 5053/25.09.2023 ήρε το προνόμιο υπέρ της ελεύθερης βούλησης του μισθωτού και ορίζει ότι ο εργοδότης μπορεί να βάλει το προσωπικό σε έκτη μέρα απασχόλησης με δύο προϋποθέσεις:Αν είναι συνεχούς λειτουργίας, αρκεί να πληρώσει ημερομίσθιο προσαυξημένο με 40% την έκτη μέρα και όχι πάνω από οκτώ ώρες εργασίας.
Αν δεν είναι συνεχούς λειτουργίας, θα πρέπει να αποδείξει έκτακτο φόρτο εργασίας (ισχύει η πληρωμή του ημερομίσθιου με προσαύξηση 40%).

Με μονομερή απόφαση

Από αυτήν τη διατύπωση του νόμου προκύπτει εμμέσως, αφού δεν υφίσταται ως ρητή προϋπόθεση, ότι μονομερώς ο εργοδότης χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου μπορεί να του επιβάλει εξαήμερη ή επταήμερη εργασία, αρκεί να αποδείξει φόρτο εργασίας. Υπό αυτά τα δεδομένα που θεσμοθέτησαν οι «γδάρτες των εργασιακών δικαιωμάτων» Μητσοτάκης και Γεωργιάδης, αν κάποια βιομηχανία, κατά κύριο λόγο, έχει «φόρτο εργασίας», μπορεί να βάζει τον μισθωτό που απασχολεί να εργάζεται αδιάκοπα δίχως ρεπό 30 ημέρες τον μήνα, χωρίς να μπορεί ο μισθωτός να αντιτάξει την κόπωσή του ή τις οικογενειακές του υποχρεώσεις.


Με τον νόμο Μητσοτάκη – Γεωργιάδη πληρώνει μεν κάποια χρήματα (ημερομίσθιο +40% για την έκτη ημέρα και ημερομίσθιο +75% για την αργία) αλλά δεν χρειάζεται να πληρώνει «πλεονάζον» προσωπικό. Ετσι όμως θεωρείται αναλώσιμο είδος, σαν τα μηχανήματα, ο μισθωτός, που κάποια στιγμή θα εξαντληθεί από την υπερκόπωση.