ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSIΓράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ώρα για αναγκαίους -αν και παρακινδυνευμένους στην πολιτική- υπολογισμούς για την έκβαση των επαναληπτικών εκλογών για πρόεδρο, στο ΠΑΣΟΚ.
Το πρώτο ερώτημα είναι απλό και βασίζεται σε προγενέστερες αρχαιρεσίες σε τρία κόμματα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΣΎΡΙΖΑ: πόσοι από τις τρεις εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που πήραν μέρος την πρώτη Κυριακή θα επανέλθουν στη δεύτερη; Πάντα είναι λιγότεροι. Η απάντηση είναι κρίσιμη καθώς οι εκτιμήσεις των πολιτικών παρατηρητών συγκλίνουν σε δύο θέματα.
Πρώτο, όσοι λιγότεροι είναι, τόσο περισσότερο θα ενισχυθούν οι υπόνοιες ότι υπήρξε συμμετοχή προσώπων που δεν είναι και πολύ ΠΑΣΟΚ - είτε προήλθαν από τη ΝΔ, όπως κυκλοφορούσε είτε όχι.
Δεύτερο, όσο περιορίζεται το εκλογικό σώμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες επικράτησης έχει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Του αποδίδεται ότι ως «πολιτικός των μηχανισμών» είναι σε θέση να κινητοποιήσει τη συντριπτική πλειοψηφία από τους 89.288 που τον προτίμησαν την πρώτη Κυριακή.
Αυτό κανείς δεν μπορεί να το επαληθεύσει. Αλλά εκ των πραγμάτων η κάλπη θα χαμογελάσει σε όποιον από τους δυο μονομάχους την τροφοδοτήσει υπέρ του με ψηφοδέλτια που είχαν πέσει υπέρ των υποψηφίων, που αποκλείσθηκαν.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες όμως. Ουδείς από τους τέσσερις αποτυχόντες μπορεί να οδηγήσει, ομαδόν, τους ψηφοφόρους που τον προτίμησαν στον πρώτο εκλογικό γύρο, υπέρ άλλου υποψηφίου στον δεύτερο.
Αν έχουν αξία οι αριθμοί πάντως, το 2021 από τις 270 χιλιάδες της πρώτης Κυριακής, οι 65.000 δεν προσήλθαν στη δεύτερη. Αλλά πέρα από το κριτήριο της συμμετοχής, υπάρχουν εκτιμήσεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ανδρουλάκης θα δώσει αυτή τη μάχη απέναντι στον δήμαρχο Αθηναίων, με καλύτερους όρους.
Καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση δεν εξασφάλισε εντυπωσιακό ποσοστό, αλλά σε μεγάλο βαθμό έδειξε ότι αδίκως οδηγήθηκε σε πρόωρη ανάγκη να υπερασπιστεί στην κάλπη, τη θέση του στην κομματική πυραμίδα.
Στις Ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε - όπως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα βγήκε κερδισμένο και ειδικά σε σχέση με τον, ευθέως ανταγωνιστικό, ΣΥΡΙΖΑ μείωσε τη διαφορά.
Οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του όμως, είχαν προ αποφασίσει να τον «τελειώσουν». Κρίνοντας ως οριακές τις επιδόσεις του στις εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές, ζήτησαν εκλογές αξιοποιώντας την αστοχία -ή τη μεγαλομανία του- να προβάλει ως επιδίωξη τη δεύτερη θέση.
Όμως υπάρχουν ενδείξεις ότι τελικά θα πέσουν στον λάκκο που έσκαψαν.
Με αντίπαλο τον φιλόδοξο Χάρη Δούκα, ο Ανδρουλάκης έχει περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει, από όσες είχε το 2021 με αντίπαλο τον Γ. Παπανδρέου, που στα χαρτιά υπερείχε έτη φωτός: όνομα, εμπειρία, στάτους πρώην Πρωθυπουργού, διεθνής κυκλοφορία κλπ. Τώρα έχει ευνοϊκότερες προϋποθέσεις.
Στο παιχνίδι της επιρροής όσων ταλαντεύονται, θα αξιοποιήσει την επαναλαμβανόμενη θέση του -πρώτου στο Λεκανοπέδιο- Παύλου Γερουλάνου ότι «ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι βουλευτής».
Άλλωστε ο ίδιος ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα κατοχυρώσει μια ακόμη ευκαιρία για την επόμενη τριετία, καλύτερα με τον Ανδρουλάκη παρά με τον Δούκα - που εκλεγόμενος θα έχει μεγαλύτερο προσδόκιμο στην ηγεσία.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υποτιμηθεί επίσης αυτό που είπε στο iEidiseis.gr ο πολύπειρος αναλυτής Γιάννης Λούλης: ως «το δίπολο Ανδρουλάκη-Γερουλάνου είναι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ». Αν προστεθεί και ο Κατρίνης, ενισχύεται περισσότερο.
Ο απερχόμενος -με την προσδοκία να παραμείνει- πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα παίξει το χαρτί της βαθύτερης γνώσης του κόμματος που δεν είναι και απέραντο: τους ξέρει και τον ξέρουν καλύτερα από τον δήμαρχο.
Από αυτή την άποψη σε όσους από τους ψηφοφόρους των άλλων υποψηφίων δεν είναι νεοεισερχόμενοι, έχει μάλλον προνομιακότερη πρόσβαση. Ειδικά όσοι προτίμησαν τον Κατρίνη -ακόμη και τη Γιαννακοπούλου που τον «κόντραρε» σκληρά- είναι τυπικοί «κομματικοί», στον ένα ή στον άλλο βαθμό.
Εκτιμήσεις δεν μπορούν να γίνουν για όσους ακολούθησαν τη Διαμαντόπουλου – ιδίως όσους πήγαν ως «ψηφοφόροι μιας χρήσης» για να την ενισχύσουν, είτε υποκινήθηκαν από άλλο κόμμα, είτε όχι.
Κατά τις εκτιμήσεις πάντως οι ψηφοφόροι της με το «εκσυγχρονιστικό» παρελθόν ως κίνητρο, μάλλον δεν ακούνε καλά τη σπερμολογία ότι η εκλογή Δούκα θα φέρει το ΠΑΣΟΚ πιο κοντά με τον… Τσίπρα. Ή θα δώσει ρόλο στον Γ. Παπανδρέου.
Από εκεί και πέρα ο Ανδρουλάκης θα βασιστεί στην εσωκομματική πεποίθηση ότι έχει -εξ όνυχος- μεγαλύτερη εμπειρία στην πολιτική και στο κόμμα -με ευρωπαϊκή απόχρωση μάλιστα- είναι επιδέξιος στους εσωκομματικούς χειρισμούς και πιο εκπαιδευμένος ως πολιτικός ομιλητής, εντός και εκτός Βουλής.
Σ’ αυτά υπολογίζει για να περιορίσει τις επιβαρύνσεις για τη συνολικότερη δημόσια παρουσία του, τους χειρισμούς στις υποκλοπές και την άνευρη αντιπολίτευση απέναντι στον Μητσοτάκη. Ίσως μάλιστα μεγαλύτερο εμπόδιό του, είναι αυτό που χρησιμοποίησε στο ΠΑΣΟΚ το 2007 ο Νίκος Κοτζιάς υπέρ του Γ. Παπανδρέου και σε βάρος του Βαγγ. Βενιζέλου: «Θέλουμε πρόεδρο βλαχοδήμαρχο;».
Από την άλλη πλευρά ο κανονικός δήμαρχος Χάρης Δούκας, θα αντιπαραθέσει τη «φρεσκαδούρα» που εκπροσωπεί, την ακαδημαϊκή του ιδιότητα και την ανανέωση που μπορεί να εκφράσει.
Αλλά κανείς δεν αμφιβάλει ότι ο Ανδρουλάκης θα επιχειρήσει να τον οδηγήσει εκεί που ήδη του έχει επιτεθεί στο πρώτο debate - και προφανώς θα το κάνει και στο δεύτερο: δεν μπορεί να κρατήσει στην ίδια μασχάλη τα καρπούζια και του δημάρχου και του προέδρου κόμματος. Γιατί δεν είναι «ούτε Μπραντ, Μιτεράν ή Ερντογάν».
Οίκοθεν νοείται ότι, ρόλο στην έκβαση της Κυριακής θα επιχειρήσουν να διαδραματίσουν και πολιτικά κέντρα εκτός του ΠΑΣΟΚ, αλλά και παράγοντες με οικονομική και μιντιακή ισχύ. Όπως και ότι στοιχείο προς αξιολόγηση από τους ψηφοφόρους, θα είναι οι δημοσκοπήσεις.
Όποιος όμως από τους διεκδικητές της ηγεσίας βασιστεί υπερβολικά σ’ αυτά, μπορεί να κάνει το μοιραίο λάθος: το συγκεκριμένο εκλογικό σώμα είναι τόσο υποψιασμένο, ώστε μπορεί να προκύψουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Ας ρωτήσουν και τη Διαμαντοπούλου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου