Eurokinissi | Σωτήρης ΔημητρόπουλοςΓράφει ο Δήμος Βερύκιος
Αίφνης, επιχειρηματίες δεύτερης και τρίτης γενιάς αλλά και απόγονοι παλαιών καπεταναίων που αποτελούν το νέο αίμα στην ελληνική ναυτιλία, εκδηλώνουν πρωτόγνωρο επενδυτικό ενδιαφέρον στον – άγνωστο γι' αυτούς – χώρο της αμυντικής βιομηχανίας, γι' αυτό και προσλαμβάνουν απόστρατους στην δούλεψη τους ως συμβούλους.
Προφανώς τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον το γεγονός ότι η Κομισιόν ετοιμάζεται να διαθέσει 100 δισ. ευρώ για τη δημιουργία Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας που θα εξασφαλίζει στη Γηραιά Ήπειρο αυτονομία, επάρκεια και αξιοπιστία έξυπνων οπλικών συστημάτων για την άμυνα της. Αναγκαιότητα που γεννήθηκε αφενός με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και την ανοιχτή αντιπαράθεση της Ευρώπης με τη Ρωσία και αφετέρου με την επανεκλογή Τραμπ που απειλεί με αποχώρηση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ εάν η Ευρώπη δεν αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες της στο 3%.
Εθνικό έγκλημα στην αμυντική βιομηχανία την τελευταία 20ετία
Αξιοπρόσεκτο και συνάμα παράδοξο είναι ότι στο νέο εγχείρημα της Ε.Ε. για συγκρότηση ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας πρωτοστατεί ο Έλληνας πρωθυπουργός. Αξιοπρόσεκτο διότι η Ελλάδα επί σειρά δεκαετιών (τουλάχιστον πέντε) είναι παντελώς απούσα από τα δρώμενα της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας. Παράδοξο διότι προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης – μέχρι πρότινος – περιφρονούσε επιδεικτικά την εγχώρια αμυντική βιομηχανία και ευθέως αμφισβητούσε τις όποιες δυνατότητές της. Την αντιμετώπιζε ως «μαύρο πρόβατο», ως πληγή που κληρονόμησε. Απόδειξη ότι στις fast track αγορές των μαχητικών Rafale και των φρεγατών Belharra, με υπόδειξη-απαίτηση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη αποκλείστηκαν οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες απο προγράμματα συμπαραγωγής!
Το φταίξιμο είναι εξ ολόκληρου του Μητσοτάκη; Φυσικά και ΟΧΙ. Σε κάθε πρωθυπουργό και κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου αναλογεί συγκεκριμένο μερίδιο ευθύνης. Το ημερολόγιο θυέλλης της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας καταγράφει με απόλυτη ακρίβεια ημερομηνίες, γεγονότα και πρόσωπα που συνετέλεσαν στην φθίνουσα πορεία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Οι υπεύθυνοι για τη διάλυσή της έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Αλλά ως συνήθως στην Ελλάδα ουδείς λογοδοτεί ή αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για κάθε ενέργεια που προκαλεί εθνική βλάβη.
Καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, η αμυντική βιομηχανία στην Ελλάδα δεν λειτούργησε ως εθνικό αναπτυξιακό όχημα για την ενίσχυση της άμυνας και της επιχειρηματικότητας με εξαγωγικό προσανατολισμό, αντιθέτως λειτούργησε ως «πλυντήριο» για να ξεπλένουν τις μίζες τους τα εμπλεκόμενα μέρη (πολιτικών, στρατιωτικών, μιντιακών παραγόντων).
Ειδικότερα, την τελευταία 20ετία στον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας διαπράχτηκε εθνικό έγκλημα. Το πολιτικό προσωπικό ενώ έβλεπε τους ρυθμούς ανάπτυξης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, εκείνο όχι απλώς αδιαφορούσε αλλά είχε καταστροφική τάση. Ενώ ο Ερντογάν από το 2004 ξεκίνησε να εφαρμόζει ένα μακρόπνοο-φιλόδοξο αναπτυξιακό πρόγραμμα στην αμυντική βιομηχανία, η Ελλάδα αδιαφορούσε, σνόμπαρε και προσπαθούσε να απαξιώνει κάθε προσπάθεια και επιτυχία της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Απο τη μία, η Τουρκία έφτιαχνε drones, πολεμικά πλοία, μαχητικά αεροσκάφη, άρματα μάχης, πυρομαχικά και, από την άλλη, η Ελλάδα μόνο γκρέμιζε! Με ελαφρά τη καρδιά έκλεινε γραμμές παραγωγής, πυρομαχικών στα ΕΑΣ (ΠΥΡΚΑΛ), στρατιωτικών αυτοκινήτων στην ΕΛΒΟ, αναβάθμισης αεροσκαφών στην ΕΑΒ και τα στρατιωτικά εργοστάσια. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο ως να μην υπήρχε αύριο!
Η Τουρκία ξεκίνησε να κατασκευάζει drones το 2004 ενώ η Ελλάδα είχε ξεκινήσει 25 χρόνια πριν, απο το 1979 την ανάπτυξη του μη επανδρωμένου αεροσκάφους «Πήγασος» απο το Κρατικό Εργοστάσιο Αεροσκαφών. Ποιο είναι το αποτέλεσμα σήμερα; Η μεν Τουρκία μετά απο 20 χρόνια εξάγει μαχητικά drones σε όλο τον κόσμο, η δε Ελλάδα, 45 χρόνια μετά την έναρξη του «Πήγασος», εξακολουθεί να μην παράγει δικά της drones!
Η ΕΑΒ έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον δεν διαθέτει τον απαιτούμενο αριθμό εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού. Η ΕΛΒΟ αλλάζει χέρια για ένα ευρώ και στις εγκαταστάσεις της λαλούν οι κουκουβάγιες. Οι πολιτικές ευθύνες είναι δεδομένες και καταγεγραμμένες. Έχουν ονοματεπώνυμο και διευθύνσεις.
Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Διαχρονικά στη διεθνή αγορά η ελληνική αμυντική βιομηχανία φέρει το στίγμα της αναξιοπιστίας. Ωστόσο, μερίδιο ευθύνης γι' αυτό το κατάντημα έχουν και οι μεγάλοι όμιλοι της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας που ενώ έκλειναν δυσθεώρητα συμβόλαια με την Ελλάδα, δεν παρείχαν καμία ουσιαστική τεχνογνωσία στην ελληνική αμυντική βιομηχανία. Απλώς τη χρησιμοποιούσαν ως πλυντήριο για να ξεπλένουν μέσω της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας τα υπερκέρδη τους.
Αυτή ακριβώς η παραδοξότητα με το αμαρτωλό παρελθόν γεννάει το ερώτημα: Πώς μπορεί η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού της να εμφανίζεται ως κήνσορας στην Ευρώπη και να πρωτοστατεί στην ανασύσταση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, όταν η ίδια όχι απλώς είναι φτωχός συγγενής αλλά παρίας στον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας; Με τι εχέγγυα, με τι προσόντα αρθρώνει λόγο και πρωτοστατεί ο Έλληνας πρωθυπουργός για το νέο εγχείρημα;
Το λογικό και αναμενόμενο θα ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πριν κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις, να εξηγήσει στον Ευρωπαίο πολίτη που καλείται να βάλει 100 δισ. ευρώ για την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας:Γιατί ο ίδιος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας επί πέντε χρόνια γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη του στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία του;
Πώς θα μπορέσει η απαξιωμένη ελληνική αμυντική βιομηχανία να συμμετάσχει στο νέο ευρωπαϊκό εγχείρημα;
Μπορεί από μόνο του το ελληνικό κράτος να σηκώσει το οικονομικό βάρος για επανεκκίνηση του κλάδου; Όχι βέβαια. Απαιτούνται ιδιωτικά κεφάλαια.
Πώς, όμως, ένας σώφρων επιχειρηματίας θα επενδύσει σ' έναν άγνωστο – γι' αυτόν – χώρο όπως είναι η ελληνική αμυντική βιομηχανία με το αμαρτωλό παρελθόν που κουβαλάει;
Εθνικό προσκλητήριο για την αμυντική βιομηχανία
Προφανώς, απαιτείται η δημιουργία ενός εθνικού κονσόρτιουμ για την εκ θεμελίων ανασύσταση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας με νέους παίκτες και νέους στόχους, δύσκολους αλλά εφικτούς. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…
Ας αναλάβει πρωτοβουλία κάποιος φορέας ή προσωπικότητα για να παρουσιάσει το όραμα και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Να κάνει εθνικό προσκλητήριο και «όσοι πιστοί προσέλθετε», όχι για κλασική «αρπαχτή», αλλά για σοβαρή επένδυση με ισχυρό εθνικό πρόσημο! Ευπρόσδεκτοι όποιοι εκ των Ελλήνων επιχειρηματιών και εφοπλιστών – νέας γενιάς – επιθυμούν να μπουν σ' έναν εθνικό όμιλο παραγωγής αμυντικών συστημάτων που η λειτουργία του θα διέπεται από τις αρχές και τα πρότυπα της ελεύθερης αγοράς, αρκεί να είναι αποφασισμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη ώστε να συγκεντρωθεί ένα σεβαστό ποσόν της τάξης των 10 δισ. ευρώ για το ξεκίνημα, με πλείστες όσες ασφαλιστικές δικλείδες ότι όχι μόνο δεν θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα μπορέσουν να τα αυγατίσουν.
Προσοχή! Δεν θα περιορίζεται σε προγράμματα μεταποίησης αλλά θα πρόκειται για έναν όμιλο έρευνας και τεχνολογίας, ανάπτυξης και παραγωγής έξυπνων όπλων του μέλλοντος με διασφαλισμένη την προώθηση και την πώλησή τους στην ευρωπαϊκή – και όχι μόνο – αγορά.
Η πρωτοβουλία ανήκει στον πρωθυπουργό να συνομιλήσει με τους σοβαρούς του ελληνικού επιχειρείν που έχουν ήδη εμπλοκή με τον άγνωστο χώρο της παραγωγής-εμπορίας και συντήρησης οπλικών συστημάτων, από κοινού να χαράξουν τον οδικό χάρτη και να καθοριστούν τα πρώτα βήματα. Εν συνέχεια, να γίνει προσκλητήριο σε όλους όσους έχουν την επιθυμία, τα κότσια και την πετριά να γίνουν και οπλοπαραγωγοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου