Πέρυσι τέτοιον καιρό ο Γιώργος Καμίνης έμοιαζε στα μάτια όλων ως ο σωτήρας της Αθήνας. Φέτος, περίπου ένα χρόνο μετά, ψάχνουμε να τον βρούμε....
Από τον Πέτρο Κωστόπουλο
Πέρυσι τέτοιον καιρό είχαν ξεπεταχτεί ενόψει των δημοτικών εκλογών δύο καινούρια φαινόμενα στην πόλη. Οι Atenistas και ο Γιώργος Καμίνης. Οι Atenistas ήταν και είναι ακόμα ένα από τα πιο ωραία κινήματα που έχουμε δει στην Αθήνα. Ούτε κραυγές, ούτε συνθήματα και παπαριές. Έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν μια ωραία δουλειά σε γειτονιές, σε σχολεία, πάντα με χαμηλό προφίλ και σεμνότητα. Για μένα ότι πιο μοντέρνο έχει προκύψει στο χώρο των δημοτικών κινημάτων.
Ο Καμίνης όταν πέρασε στο δεύτερο γύρο υποστηρίχθηκε από όλο τον κόσμο (μέσα σε αυτούς ήμουν και εγώ) για μερικούς βασικούς λόγους. Πρώτον δεν ήταν “κομματόσκυλο”, στην ουσία μπορούσες να πεις ότι το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να τον χρήσει υποψήφιο. Δεύτερον προερχόταν από μια πετυχημένη θητεία ως Συνήγορος του Πολίτη. Τρίτον υποστηρίζοντάς τον οι Atenistas αλλά και οι πολλοί νέοι Αθηναίοι του χάρισαν τη “χροιά” του εναλλακτικού, του μοντέρνου, του πράσινου (με οικολογική έννοια, όχι ΠΑΣΟΚική). Και τέταρτον ουσιαστικά στηρίχθηκε σαν αντίδραση απέναντι σε μια όχι πετυχημένη θητεία του Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος αποτελούσε απογοήτευση για όλους όσους τον είχαν στηρίξει σαν ανοιχτόμυαλο και κοσμοπολίτη κεντροδεξιό.
Το καθηγητικό του στυλ, όμως, πάντοτε με τσιγκλούσε. Πολύ μαζεμένος, πολύ κλειστός, πολλές στιγμές έδειχνε -από τότε κιόλας- εκφράσεις μιζέριας. Ο Παπανδρέου δεν τον έψαξε και πολύ πριν τον επιλέξει, γιατί έχει ο ίδιος μια αδυναμία σε όλους αυτούς που προέρχονται από τους ανεξάρτητους κεντροαριστερούς χώρους. Καλό σαν σύλληψη, αλλά όχι σαν αποτέλεσμα. Δείτε και την περίπτωση Μπιρμπίλη, που δεν ήθελε πολύ ακόμα να μας τρελάνει. Αλλού για αλλού.
Έχω πρόβλημα με τους καθηγητάδες όταν ασχολούνται με την πολιτική. Με λίγες εξαιρέσεις (βλέπε Σημίτη) είναι ανίκανοι να παράξουν πολιτική και κυρίως να προχωρήσουν σε πρακτικά μέτρα. Είναι συνήθως τραγωδία ο πολιτικός τους βίος αν τον κοιτάξεις διαχρονικά. Ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Γιώργος Καμίνης είχε και ένα άλλο ντισαβαντάζ. Στη θητεία του ως Συνήγορος του Πολίτη έδειξε να είναι και ψείρας και τυπολάτρης. Σωστός αλλά δυσκοίλιος. Αυτή η δυσκοιλιότητα φαινόταν έντονα με την αδυναμία του να μιλήσει καλά στην τηλεόραση και στους πολιτικούς του λόγους. Σαν να είχε γλωσσοδέτη ήταν. Κι αυτό είναι πρόβλημα για έναν δημόσιο άντρα.
Λυπάμαι πολύ για τις διαπιστώσεις που κάνω τώρα, δεν χαίρομαι, γιατί συμμετείχα και εγώ, άσχετα αν δεν ψήφισα στην Αθήνα, σε μία ακόμα λαθεμένη επιλογή. Ο Καμίνης σαν δήμαρχος είναι σχεδόν άφαντος, απαρατήρητος. Δεν είναι μόνο η Αθήνα τίγκα στα σκουπίδια, είναι και πολλοί άλλοι δήμοι, αλλά από τον πρώτο δήμο της χώρας περιμένεις αντίδραση. Πληρώνουμε σαν μαλάκες μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ για αυτή την υπηρεσία και απαιτούμε απόδοση. Ο νόμος επιτρέπει τη χρήση ιδιωτών για τον καθαρισμό και δεν καταλαβαίνω γιατί για άλλη μια φορά ο Καμίνης κάνει το κουνέλι. Όπως το έκανε για τους κατασκηνωτές στο Σύνταγμα και όπως το κάνει με τους εμπόρους και τα πρεζόνια δίπλα από το μαγαζί του. Εκτός, βέβαια, κι αν η δημόσια παρουσία του ως δημάρχου εξαντλείται με ποτά στην πλατεία Καρύτση. Καλό το “Blink”, ωραία κοκτέιλ κάνει δήμαρχε, αλλά σε λίγο θα τα πίνουμε με τύφο.
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου