Η Ευρωπαϊκή Ένωση άργησε πολύ –ως συνήθως, δυστυχώς, για θέματα που δεν συνορεύουν ευθέως με το οικονομικό πεδίο- να σχεδιάσει και να εφαρμόσει κοινή μεταναστευτική πολιτική, ιδίως ως προς τη λαθρομετανάστευση. Για πολύ καιρό η οιονεί φιλισταϊκή αντίληψη του ευρωπαϊκού βορά, και κυρίως της Γερμανίας, φαντάσθηκε ότι το εκρηκτικό πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης αφορούσε τον ευρωπαϊκό νότο.
Μόνο μετά το 2008, όταν διαμορφώθηκε –με την καθοριστική συμβολή της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, κατά την ομολογία του ίδιου του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας κ. Nicolas Sarkozy- το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, επί γαλλικής προεδρίας, εμπεδόθηκε πλέον το θεσμικό και πολιτικό θεμέλιο της κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Έκτοτε, φυσικά, το πρόβλημα αυτό δεν είναι αποκλειστικό μέλημα του νότου ή, πολύ περισσότερο, της Ελλάδας. Αλλά κεντρικό ευρωπαϊκό διακύβευμα, με οικονομικές, κοινωνικές, ακόμη δε και εθνικές διαστάσεις.
I. Μέσα σε λιγότερο από οκτώ μήνες, και συγκεκριμένα ως τον Ιούνιο του 2009, η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή αξιοποίησε, υπέρ της Ελλάδας, στο έπακρο τις δυνατότητες εφαρμογής του Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, με τις εξής ορθολογικές και δραστικές ενέργειες:
Παρουσία του Frontex στα θαλάσσια σύνορά μας –στην ευρύτερη περιοχή της Σάμου- και εγκατάσταση του νότιου βραχίονά του στον Πειραιά, παράλληλα με την ελληνική πρωτοβουλία ευρωπαϊκής θεσμικής μετατροπής του Frontex κατά τα πρότυπα της Europol. Έτσι ανακόπηκε, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2009, η ροή λαθρομεταναστών κατά 40% και πλέον.
Εξασφάλιση κοινοτικών πόρων για την ίδρυση και λειτουργία Κέντρων Φιλοξενίας Λαθρομεταναστών. Με αυτή την αφετηρία, πέρα από τα τέσσερα Κέντρα που δημιουργήθηκαν και λειτουργούσαν με ελληνικούς πόρους μεταξύ 2004-2009, προγραμματίσθηκαν άλλα τέσσερα, τουλάχιστον, Κέντρα. Και μάλιστα ο ως άνω προγραμματισμός έγινε υπό καθαρώς ορθολογικές προϋποθέσεις, δεδομένου ότι τα Κέντρα αυτά θα λειτουργούσαν αφενός στις πύλες εισόδου λαθρομεταναστών. Και, αφετέρου, εκεί όπου το πρόβλημα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Έτσι ώστε η λειτουργία τους ν’ αποδίδει όχι μόνο κατασταλτικώς αλλά και αποτρεπτικώς.
Πίεση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση να συνάψει, η ίδια, συμφωνίες επανεισδοχής λαθρομεταναστών από πλευράς των χωρών που «εξάγουν» λαθρομετανάστες. Ιδίως δε από πλευράς Τουρκίας, η οποία συνιστά πραγματικό «λίκνο» δουλεμπόρων.
Τροποποίηση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», σχετικά με τον τρόπο θεσμικής και κοινωνικής αντιμετώπισης των αιτούντων άσυλο, ώστε να μην υφίστανται τις συνέπειες μόνον οι χώρες, στις οποίες φθάνουν για πρώτη φορά οι λαθρομετανάστες.
Επιπλέον, το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο έλυσε και το εθνικώς επώδυνο πρόβλημα των «γκρίζων ζωνών» που δημιούργησε η ανευθυνότητα της Κυβέρνησης Σημίτη. Κατά το Σύμφωνο αυτό και τα ελληνικά σύνορα, όπως καθορίζονται κυριάρχως από την Ελλάδα, συνιστούν εξωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα.
Ας σημειωθεί ότι όλες οι προμνημονευόμενες συντονισμένες πρωτοβουλίες επιβεβαιώθηκαν με την παρουσία στην Ελλάδα, και ειδικότερα στις κρίσιμες σχετικώς με τη λαθρομετανάστευση περιοχές, του τότε αρμόδιου Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. J. Barrot. Ο οποίος, και με ρητές δηλώσεις του, διευκρίνισε πως η Τουρκία δεν θα είχε ευρωπαϊκό μέλλον, όσο δεν συμμορφωνόταν προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τη λαθρομετανάστευση.
ΙΙ. Όλος αυτός ο σχεδιασμός και προγραμματισμός ανατράπηκε, άρδην, από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Και, ιδίως, από τους Υπουργούς της κ.κ. Μ. Χρυσοχοΐδη και Χρ. Παπουτσή, οι οποίοι ουδόλως ασχολήθηκαν πραγματικά με το μεγάλο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Μόνο προ των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 ο κ. Μ. Χρυσοχοΐδης, προφανώς για λόγους προεκλογικής προσωπικής στρατηγικής και αντίστοιχης πολιτικής του επιβίωσης, «ανακάλυψε» το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και επιχείρησε να το «λύσει» με σπασμωδικές κινήσεις, εξαγγέλλοντας ίδρυση Κέντρων Φιλοξενίας Λαθρομεταναστών, κατά τα πρότυπα των «Χωριών Ποτέμκιν»!
Μάλιστα ως προς τα «έργα και τις ημέρες» του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη αξίζει να σημειωθεί πως η μόνη «συμβολή» του στην καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης έγκειται στο ότι, τον Ιούνιο του 2010, υπέγραψε με τον Τούρκο ομόλογό του τροποποίηση της Συμφωνίας Παπανδρέου – Τζεμ, του 2001, σύμφωνα με την οποία από τις δεκάδες χιλιάδων λαθρομεταναστών που «εισάγουν» στη Χώρα μας οι τούρκοι δουλέμποροι μόνο χίλιους το χρόνο, κατ’ ανώτατο όριο, υποχρεούται να δεχθεί η Τουρκία!
Υπό τ’ ανωτέρω δεδομένα είναι, για λόγους κοινωνικούς, πολιτικούς και, κυρίως, εθνικούς, απολύτως απαραίτητο, μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, να επανέλθει η Κυβέρνηση η οποία θ’ αναδειχθεί, με νωπή λαϊκή ετυμηγορία, στις προτεραιότητες, οι οποίες καθορίσθηκαν προ των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009. Δηλαδή στις προτεραιότητες της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή.
Αλλιώς στη Χώρα μας, πέρα από την τραγωδία που ζουν οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας –και όχι μόνο- αφενός θα διαιωνίζεται το, ήδη εκρηκτικό, πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Και, αφετέρου, θα επιτείνεται ο διεθνής διασυρμός που κυοφορεί στην περιοχή του Έβρου το «Τείχος Παπουτσή- Χρυσοχοΐδη». Ένα τείχος που παραπέμπει, υπό όρους θλιβερής θυμηδίας, στο Γεφύρι της Άρτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου