«Παρέμβαση» Ρουβίκωνα στο Γηροκομείο Πειραιά για το... κάπνισμα ...

Ρουβίκωνας κατά Μητρόπολης Πειραιά

Μάνος Τσαλδάρης

Παρέμβαση στο Γηροκομείο που ανήκει στην Μητρόπολη Πειραιά πραγματοποίησαν σήμερα (Πέμπτη) γύρω στις 2 το μεσημέρι, μέλη της αναρχικής ομάδας «Ρουβίκωνας» διαμαρτυρόμενα ....για την απειλή να απομακρύνεται από το ίδρυμα όποιος ηλικιωμένος βρεθεί να καπνίζει!

Τα μέλη της ομάδας κατέλαβαν τον χώρο για περίπου μια ώρα και ακολούθως αποχώρησαν χωρίς να προσαχθεί κανείς αφού δεν είχαν ενημερωθεί οι αστυνομικές αρχές για την ενέργεια.

Σε κείμενό της που ανάρτησε η ομάδα στον ιστοχώρο αντιεξουστικής ενημέρωσης indymedia ανέφερε:


Η "σύγκρουση" της κυβέρνησης με την εκκλησία είναι ένα πυροτέχνημα, μια απάτη αριστοτεχνικά στημένη για να κινητοποιήσει αντανακλαστικά ένθεν και ένθεν και να αποπροσανατολίσει. Στην πραγματικότητα το κράτος, ειδικά το ελληνικό κράτος, είναι οσμωμένο με την εκκλησιαστική ιεραρχία και ο Σύριζα σφύζει (και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς) από καθεστωτικό ρεαλισμό. […]

Η εκκλησία διεκδικεί εξουσία στη νεολαία, στους άρρωστους και στους φυλακισμένους, και περισσότερο από όλα στην "τρίτη ηλικία". Ένα μεγάλο μέρος της ελάχιστης δημόσιας φροντίδας στα γερασμένα άλογα του καπιταλισμού το έχουν στα χέρια τους οι παπάδες. Και η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη, ειδικά όταν γίνεται από μεγάλους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, κοστίζει πανάκριβα. […]

Πριν λίγες μέρες, στην κανονικότητα εκτός κεντρικού πολιτικού σκηνικού, το γηροκομείο Πειραιά, που ανήκει στη μητρόπολη Πειραιά έβγαλε μια ανακοίνωση με την οποία απειλεί να πετάξει έξω όποιον τρόφιμο συλληφθεί να καπνίζει και εκτός των χώρων του γηροκομείου. […]

Το σιδερένιο χέρι της "ελεημοσύνης" εφαρμόζει τον νόμο του. Και τον εφαρμόζει στους πιο αδύνατους από το πιο αδύνατο κοινωνικό στρώμα. […] Από τη μεριά μας ως αναρχική συλλογικότητα, η σημερινή μας παρέμβαση είναι μια ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης προς αυτό το κοινωνικό στρώμα με τις τεράστιες ανάγκες. Η απάντηση στα ζητήματα της δημόσιας πρόνοιας, ανήκει στην μεγάλη πλειοψηφία, στην ίδια την κοινωνική βάση, στις τοπικές και εργασιακές αυτοοργανωμένες δομές που δίνουν στρατηγικούς αγώνες και ανακτούν τμήματα του δημόσιου. […]

Ας πιστεύει ο καθένας ότι θέλει για την μετά θάνατον ζωή, είναι δικαίωμά του, όπως και η πίστη σε σωτήρες σε αυτή τη ζωή. Το να βρίσκονται όμως υπό τέτοια εξουσία οι πιο αδύναμοι από το πιο αδύναμο κοινωνικό στρώμα της δικής μας κοινωνικής και ταξικής θέσης, είναι ακόμα μία συλλογική ντροπή που πρέπει κάποτε να αποτινάξουμε.