Να μιλήσουμε!

Θανάσης Καρτερός

Να μιλήσουμε λοιπόν. Σε ταλαντευόμενους, θυμωμένους, απείθαρχους, σ’ εκείνους που ξέρουν τα πάντα και στους άλλους που δεν ξέρουν τίποτα

«Να μιλήσουμε στους ανθρώπους» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην πρώτη εκλογική συγκέντρωση στην Κοκκινιά. Δεν υπάρχει άνθρωπος να μην καταλαβαίνει ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ούτε το ταμείο της Ν.Δ., ούτε τη στήριξη των ΜΜΕ, ούτε τους ειδικούς της χειραγώγησης διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Εκείνο που μένει είναι τα λίγα ΜΜΕ που επιμένουν, το Διαδίκτυο και το παραδοσιακό «άνθρωπο-άνθρωπο». Απλό, αλλά τόσο διαβρωτικό για τις «κρατούσες ιδέες», που την πλήρωνε ακριβά τω καιρώ εκείνω όποιος έσπαζε τον κανόνα: «Μη μιλάς!».

Να μιλήσουμε λοιπόν. Σε κείνους που «τιμώρησαν» τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για τις αμετροέπειες, τη φλυαρία, το πρόσωπο που θόλωναν τα δύσπιστα, επηρμένα, ακόμα και οργισμένα πρόσωπα προσώπων που τον εκπροσωπούσαν. Και δεν είναι εύκολο. Γιατί άλλοι γύρισαν την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. επειδή δεν ήταν κατά τη γνώμη τους αρκετά αριστερός και συγκρουσιακός. Άλλοι γιατί δεν ήταν αρκετά θεσμικός και μετριοπαθής. Και άλλοι απλώς γιατί δεν ήταν… Θα το ακούσατε κι αυτό. Δεν ήταν, απουσίαζε από τη ζωή τους και τη δημόσια σφαίρα.



Να μιλήσουμε σ’ εκείνους που δεν ψήφισαν τον Μάιο. Διότι αυτός που δεν ψηφίζει δίνει μεγαλύτερη δύναμη σ’ εκείνον που ψηφίζει. Άλλος ψηφίζει στη θέση εκείνου που απέχει. Κι αυτός ο άλλος προφανώς και δεν έχει την άποψη ότι όλοι ίδιοι είναι. Ψηφίζει με τα δικά του κριτήρια σε μια κοινωνία που παραδέρνει ανάμεσα στα στερεότυπα και στον φόβο. Εσύ απέχεις, αλλά ο δεξιός ψηφίζει για σένα. Και στηρίζει παντοδυναμία του Μητσοτάκη. Και κάποια ΝΙΚΗ των καλογήρων, που είναι ένα βήμα από τη Βουλή. Ζωή σε λόγου μας τελικά.

Να μιλήσουμε στους «χαλαρούς». Διότι αυτό που έρχεται -αν ο μη γένοιτο- δεν είναι καθόλου χαλαρό. Είναι δεσμευτικό, σκληρό και άσχημο. Πολύ πιο άσχημο από το άσχημο που ζήσαμε και το αντιμετώπισαν κάποιοι με τη βολική άποψη ότι όλοι τα ίδια κάνουν και τίποτα δεν αλλάζει και κοίτα την ησυχία σου. Δεν αλλάζει; Αλλάζει δυο τρομάρες προς το χειρότερο. Διότι, αν αμνηστευτούν και τους λυθούν τα χέρια με την ετυμηγορία της κάλπης, θα εκπληρωθεί η προφητεία Πέτσα: «Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».


Να μιλήσουμε λοιπόν. Σε ταλαντευόμενους, θυμωμένους, απείθαρχους, σ’ εκείνους που ξέρουν τα πάντα και στους άλλους που δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά όχι με τα σανσκριτικά μας. Σαν ιεραπόστολοι ή δοκησίσοφοι. Για να σε ακούσουν, πρέπει να τους ακούς. Να μιλήσουμε θα πει να συζητήσουμε, να απαντήσουμε, να ρωτήσουμε, να αμφισβητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε. Να ανοίξουμε, με δυο λόγια, ένα πεδίο συνεννόησης. Να καταλάβουν τουλάχιστον ότι καταλαβαίνουμε. Κι ότι καταλαβαινόμαστε…