Ποιός είναι ο πολιτικός που χθες κατάφερε να κάνει τους αρθρογράφους του Guardian να ανατριχιάσουν με τη "γλοιώδη" νικητήρια ομιλία του;..
Αν θέλει να είναι κανείς επιεικής μαζί του, θα τον χαρακτήριζε ιδιόρρυθμό, εκρηκτικό, καυστικό: έναν πολιτικό που...
δεν μασάει τα λόγια του – χαρακτηρίζεται άλλωστε για την ευφράδεια του – και δεν φοβάται ούτε την κριτική, ούτε την ειρωνεία, ούτε καν τις προσβολές και το γιουχάισμα, ακόμη και μέσα στην comfort zone του.
Και, ναι, η αλήθεια είναι ότι ο Νάιτζελ Φάρατζ έχει τη φήμη «σκληρού καρυδιού», πολιτικού που δεν φοβάται τις δημόσιες αναμετρήσεις και που έχει περάσει σε άλλο επίπεδο αυτό που γνωρίζουμε ως «βρετανικό φλέγμα».
Κάποιος, λιγότερο επιεικής με έναν από τους πλουσιότερους πολιτικούς στη Μεγάλη Βρετανία θα έσπευδε να καταδικάσει τις ουκ ολίγες προβοκατόρικες, γεμάτες πολιτική ίντριγκα δηλώσεις του – ποιος ξεχνά τις επιθέσεις στην Ελλάδα και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, πέρσι το καλοκαίρι του δικού μας δημοψηφίσματος- την απροκάλυπτη αλαζονεία του, πολιτική κι ανθρώπινη, που τον κάνει βαθιά αντιπαθή και μπορεί να εξαγριώσει ακόμη και εκπροσώπους της απολιτίκ μερίδας του ευρωπαϊκού κόσμου, (αν μπορεί, πλέον, να υπάρξει κάτι τέτοιο...).
Απολύτως, αντικειμενικά, ο Φάρατζ, αρχηγός του κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, (UK Independence Party -UKIP) είναι ο άνθρωπος που δεν θέλει κανείς να ακούει – εντός ή εκτός Βρετανικού κοινοβουλίου: όχι μόνο γιατί, λόγω θέσεων και δηλώσεων είναι αντιπαθής, αλλά γιατί κάποτε οι απόψεις του, αν και αγενώς ή προβοκατόρικα διατυπωμένες, απηχούν τις αντιλήψεις του μέσου Βρετανού (ή ακόμη χειρότερα του μέσου Ευρωπαίου) και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει κανείς να συμφωνεί με τον Φάρατζ.
Εχθρός του ευρώ (αν και μεγάλος κερδισμένος κατά 5.000 ευρώ και λόγω… στοιχήματος), κατά καιρούς έχει καταφερθεί με σκληρές κουβέντες εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ηγετική μορφή των ευρωσκεπτικιστών και της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, ο συντηρητικός Φάρατζ, θεωρείται από τις φυσιογνωμίες εκείνες της ιστορίας που ό,τι κι αν συμβεί, όποια κι αν είναι η εξέλιξη μιας κατάστασης για την οποία ανοιχτά έχει πάρει θέση, στο τέλος κερδίζει…
Οι πολιτικοί του εχθροί συνηθίζουν να λένε ότι εφ’ όσον επιβίωσε από καρκίνο των όρχεων στα 20 του και αφού επέζησε από τη συντριβή του αεροσκάφους του κατά τη διάρκεια προεκλογικής εκστρατείας του πριν από 6 χρόνια (από την οποία συντριβή απεγκλωβίστηκε και περπάτησε –περίπου- σα να μη συνέβη τίποτα) είναι ικανός για όλα, μπορεί να επιζήσει και να βγάλει κέρδος με και από όλες τις καταστάσεις…
Στην παρούσα φάση, το στίγμα και τα πραγματικά αισθήματα απέναντι στον Φάρατζ αποδίδονται χωρίς ίχνος επιείκειας σε σημερινό άρθρο του Guardian, όπου ο νικητήριος λόγος του χαρακτηρίζεται ως μνημείο ασχήμιας και γλοιωδέστατου πολιτικού λόγου. Το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ομιλίας καθίσταται ακόμη πιο αποκρουστικό, μετά τη δολοφονία της Κοξ, καθώς ο Φάρατζ σε μια αποστροφή του λόγου του αναφέρει ότι η επιτυχία του Brexit συνέβη "χωρίς να χρειαστούν αντιπαραθέσεις, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός". Τραγικό, εκτός κι αν ήταν από καιρό έτοιμη η ομιλία, αλλά και πάλι μετά τα γεγονότα των προηγουμένων ημερών, μία σχετική διόρθωση ήταν επιβεβλημένη...
Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η εφημερίδα ήταν ένας νικητήριος λόγος, στον οποίο εμμονικά επανέρχονταν οι έννοιες της ειλικρίνειας, της αξιοπιστίας, της πίστης στο έθνος, από κάποιον που δεν φαινόταν να πιστεύει ακριβώς σε αυτές, αλλά στα οφέλη που είχε να περιμένει. «Ακουγόταν σαν εκείνον που έβαλε φωτιά σε μία τοπική οργάνωση, μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν του εξήγησε γιατί απέρριψε τη δική του υποψηφιότητα», παρατηρεί η αρθρογράφος και συνεχίζει λέγοντας πώς υπήρχε κάτι πραγματικά ανατριχιαστικό σ’ αυτή τη νικητήρια ομιλία, μία εσάνς εκδίκησης προς τα ιδεώδη του ενωμένου ευρωπαϊκού κόσμου. Στο σήμερα και με τις εξελίξεις να θέτουν τη Μεγάλη Βρετανία εκτός ευρωπαϊκής ζωής, ο Φάρατζ βλέπει κάποια από τα μεγαλύτερα πολιτικά του όνειρα να γίνονται πραγματικότητα.
Κι αν λάβει κανείς υπ’ όψιν και το ενθουσιασμένο πλήθος που παρακολούθησε χθες τον νικητήριο λόγο του; Ενδεχομένως, το Ηνωμένο Βασίλειο να βρίσκεται και απέναντι σε μία πολιτική φυσιογνωμία, που για χρόνια, από το βάθος στην αρχή και πιο κοντά στο προσκήνιο εν συνεχεία, επιχειρούσε να μανιπιουλάρει καταστάσεις. Η σημερινή μέρα και η εξέλιξη της τον "δικαιώνει" και του δίνει ελπίδες και για κάτι περισσότερο, δημιουργώντας πονοκέφαλο τόσο στη σκεπτόμενη Ευρώπη όσο και στους πολιτικούς αναλυτές....
lifo.gr
Αναρτήθηκε από nonews-NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου